Η οστεοπόρωση γνωρίζουμε καλά τα τελευταία χρόνια ότι είναι η οστική νόσος που χαρακτηρίζεται από μειωμένη οστική πυκνότητα αλλά και μειωμένη οστική ποιότητα πράγμα που οδηγεί στην ευθραυστότητα των οστών και σε αυτό που ονομάζουμε οστεοπορωτικό κάταγμα ή κάταγμα χαμηλής βίας.
Ένας από τους κυριότερους παράγοντες που οδηγούν κατά την εμμηνόπαυση τις γυναίκες στην οστεοπόρωση είναι η χαμηλή πρόσληψη ασβεστίου κατά την ηλικία των 15 - 25 ετών και αυτό είναι ένα πολύτιμο μήνυμα που πρέπει να περάσει στους εφήβους μας.
Η οστεοπόρωση ως νόσος αφορά 1 στις 2 γυναίκες και 1 στους 5 άνδρες ηλικίας άνω των 50 ετών. Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι μία συχνή νόσος που τα ποσοστά της αυξάνονται προιούσης της ηλικίας και δυστυχώς αυξάνονται τα τελευταία χρόνια και τα οστεοπορωτικά κατάγματα. Συγκεκριμένα τα τελευταία 20 χρόνια από το 2000 και μετά τα οστεοπορωτικά κατάγματα έχουν διπλασιαστεί και υπολογίζεται ότι το 2050 θα έχουν τριπλασιαστεί. Οι κυριότεροι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι αφενός μεν η γήρανση του πληθυσμού και αφετέρου το γεγονός ότι η οστεοπόρωση ως νόσος υποδιαγιγνώσκεται αλλά και υποθεραπεύεται.
Η διάγνωση της οστεοπόρωσης ακόμη και σήμερα γίνεται βασικά με την ακτινολογική εξέταση που ονομάζεται μέτρηση οστικής πυκνότητας και γίνεται σε δύο κυρίως μέρη του σκελετού , στην οσφυική μοίρα της σπονδυλικής στήλης και στα ισχία. Επαναλαμβάνεται ανάλογα και με την βαρύτητα της νόσου κάθε 1 ή 2 χρόνια. Επίσης κάποιες εξετάσεις αίματος και ούρων που ζητάμε (καλσιτονίνη , οστεοκαλσίνη και άλλες ) μας βοηθούν κυρίως στον έλεγχο της πορείας της νόσου αλλά και στην αποτελεσματικότητα της θεραπείας που δίνουμε.
Τα οστεοπορωτικά κατάγματα πρέπει να ξέρουμε ότι αποτελούν ένα σημαντικό και μεγάλο ιατροκοινωνικό πρόβλημα που αφορά τους ασθενείς και τους συγγενείς τους αλλά οπωσδήποτε και την οικονομία των κρατών.
Οστεοπορωτικό κάταγμα μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε μέρος του σκελετού αλλά τα συνηθέστερα οστεοπορωτικά κατάγματα είναι τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης , τα κατάγματα του ισχίου και τέλος τα κατάγματα του καρπού. Από αυτά, τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης αντιμετωπίζονται κυρίως συντηρητικά με κατάκλιση αρχικά και στην συνέχεια προοδευτική κινητοποίηση με κηδεμόνες ή ζώνες αλλά αφήνουν δυστυχώς τις περισσότερες φορές κακή ποιότητα ζωής.
Τα κατάγματα του ισχίου αντιμετωπίζονται κυρίως χειρουργικά και απαιτούν συνήθως μακρόχρονη αποκατάσταση και τέλος τα κατάγματα του καρπού αντιμετωπίζονται κυρίως συντηρητικά με ακινητοποίηση με γύψο και στην συνέχεια συχνά φυσικοθεραπείες.
Σίγουρα η καλύτερη αντιμετώπιση των οστεοπορωτικών καταγμάτων είναι η πρόληψή τους. Η πρόληψη λοιπόν των οστεοπορωτικών καταγμάτων γίνεται με τα ακόλουθα :
- Εξέταση από τον ειδικό γιατρό για οστεοπόρωση. Προληπτικά όλες οι γυναίκες άνω των 50 ετών και όλοι οι άνδρες άνω των 60 ετών μπορούν να υποβληθούν σε μία μέτρηση οστικής πυκνότητας και εφόσον συνυπάρχουν παράγοντες κινδύνου για οστεοπόρωση (κληρονομικότητα και άλλα και σε μικρότερη ηλικία.
- Καλή ποιότητα ζωής. Αυτό περιλαμβάνει περπάτημα σε ημερήσια βάση και εάν είναι δυνατόν ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης ή κολύμβηση.
- Σωστή διατροφή που για την πρόληψη της οστεοπόρωσης σημαίνει ημερήσια πρόσληψη ασβεστίου 1000 - 1200 mg και βιταμίνης D 800 - 1000 IU ποσοστά που μπορεί να είναι αυξημένα σε περιπτώσεις μεγάλης έλλειψης αυτών από τον οργανισμό.
- Μέτρα πρόληψης (κατ’ οίκον κυρίως) για αποφυγή πτώσεων σε άτομα προχωρημένης ηλικίας.
Τέλος πρέπει να γνωρίζουμε ότι η οστεοπόρωση θεραπεύεται. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι όμως η συμμόρφωση των ασθενών μας στην εκάστοτε θεραπεία (δυστυχώς το ποσοστό είναι < 40% διεθνώς) και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η φαρμακευτική μας φαρέτρα έχει εμπλουτισθεί με πολύ αποτελεσματικά φάρμακα και περιμένουμε σύντομα και καινούργια πολλά υποσχόμενα.
